Çok mu?

Yok vazgeçtim. Sevgilimi öyle çok seviyorum ki...  Ya da kendimi buna öyle çok inandırasım var ki inanamazsın. Bu ne abi ya yoruldum ben amk. Evleneyim de kurtulayım tribindeyim artık. Yok ki elinde yüzükle gelen doğru düzgün bi adam... Hep annelerimizin suçu bu. Onlar empoze ettiler bize evliliği; tıpkı onların annelerinin yaptığı gibi. Yıllarca bunu bekliyoruz. Okusak da bilsek de görsek de o beyaz atlı prensi arıyoruz ısrarla. Evlenmek ve bi adama sonsuz bi sevgiyle bağlanmak istiyoruz. Sonsuz ama karşılıksız değil. O adam da bizi sevsin hatta bizim yaptığımız gibi hayatının merkezi yapsın bizi istiyoruz. Evet, ben kezbanım, bunu istiyorum. Sarılıp uyuyalım, sabah kavhaltı edelim sonra akşam yine aynı evde aynı aşkla buluşalım ve o görüşmediğimiz arada birbirimizi özleyelim. Yok bu çok vıcık vıcık bi ilişki oldu istemiyom. Ama buna benzer olsun. Ne kadar güçlü olsam da hep sığınabileceğim biri olsun; kollarının arasında uyuyayım, kokusunu seveyim. Çok mu şey istiyorum? 

           DilliAyla